“Castellum is mijn tweede thuis”
Els Spit van Zetten voelt zich al ruim twintig jaar verbonden met Castellum. “Letterlijk en figuurlijk,” zegt ze met een glimlach. “Letterlijk, omdat mijn oude huis bijna vastzat aan het theater. Ik heb het theater voor mijn neus gebouwd zien worden. Ik woonde er pal achter toen Castellum uit de grond werd getrokken. En tegenwoordig kijk ik uit op het Rijnplein én op het theater.”
Maar vooral figuurlijk voelt ze zich nauw verbonden. “Sinds vijf jaar ga ik met Vier het Leven naar de voorstellingen in Castellum. Toen mijn man overleed, wilde ik niet thuis blijven zitten. Ik had een lange periode van mantelzorg achter de rug, mijn zus was al lid van Vier het Leven en zei: ‘Ga lekker mee’. Nou, ik kwam in een warm bad. De vrijwilligers zijn zó lief, zo behulpzaam. Ze halen me thuis op, brengen me weer terug en wachten zelfs rustig tot ik weer binnen ben. Dat is toch geweldig?”
Els leeft elke keer weer toe naar de voorstellingen. Niet alleen vanwege de voorstellingen zelf, maar ook door het gezelschap. “Het contact met leeftijdsgenoten doet me goed. Je deelt herinneringen, je lacht samen, en er ontstaat echt een band. Iedereen is vol lof. Als het boekje met het programma komt, dan word ik zó hebberig — ik wil alles zien! Je hebt daarna ook weer wat te vertellen aan anderen, het brengt leven in de brouwerij.”
Ondanks dat het theater letterlijk om de hoek is, laat Els zich met plezier ophalen. “Ik ben nu 87, en ik zou het niet meer kunnen missen. Het voelt als een grote familie. Ook het personeel van het theater is altijd vriendelijk. Het is voor mij niet alleen mijn buur, het is ook een beetje mijn tweede thuis.”